Pierwszą powieścią Remigiusza Mroza, jaką przeczytałam kilka lat temu była W cieniu prawa. To była miłość od pierwszego przeczytania. Teraz, po latach i tysiącach przeczytanych stron książek tego autora, mogę powiedzieć, że stara miłość nie rdzewieje. Ostatnio jednak kocham nie za coś, ale pomimo wszystkiego 🙂

Żeromice, welcome back!

Szepty spoza nicości to trzecia i najnowsza część serii z Kają Burzyńską i Sewerynem Zaorskim. 

Po tragicznych wydarzeniach, które zostały opisane w drugiej części, Seweryn wyprowadził się do Krakowa. Po roku przyjeżdża do Żeromic ze swoją córką Lidką. Planuje zostać dosłownie na chwilę, żeby sfinalizować sprzedaż domu. Pech chciał, że znaleziono rozczłonkowane ciało mężczyzny, a Kaja Burzyńska prosi go o pomoc. Miała to być krótka konsultacja, ale w piwnicy domu Zaorskiego znaleziono brakującą część ciała mężczyzny. Konkretnie – głowę.

Szybko okazuje się, że sprawa jest związana z przeszłością Kai, z neonazistami, wydarzeniami z okresu II wojny światowej i tajemniczym skarbem. Bohaterom zależy na rozwiązaniu zagadki, a sprawę utrudnia fakt, że Kaja mająca problemy z pamięcią, mogła być związana ze śmiercią ofiary.

Szepty spoza nicości nie dla wrażliwych

Szepty spoza nicości różnią się od tych powieści, które mam za sobą (przyznaję – nie przeczytałam wszystkich). To powieść kryminalno-sensacyjna. Sporo tam przemocy, trupów, krwi, są strzelaniny, potem akty zbiorowej przemocy i znowu trupy. Bohaterowie chyba co kilka – góra kilkanaście – godzin znajdują się w poważnej opresji i cudem z nich wychodzą w jednym kawałku.

Gdyby tylko na tym opierały się Szepty spoza nicości chyba byłoby nudno. Poszukiwania skarbu skutecznie urozmaicają problemy zdrowotne Burzy. Jej zaniki pamięci napędzają bohaterów do działania. Niepewność co do roli bohaterki w wydarzeniach sprawiła, że chętnie podążałam za akcją, a zakończenie było nieprzewidywalne. (To tak bardzo charakteryzuje powieści Mroza, że zaskoczona bym była, gdyby zakończenie mnie nie zaskoczyło :))

Wydawałoby się, że po traumatycznych wydarzeniach z drugiej części Seweryn i Kaja nie będą chcieli być już razem. A jednak. W powieści dużo jest o romansie bohaterów. O ich dopasowaniu, które odczuwają oraz spokoju, jaki sobie nawzajem przynoszą. W tej sprawie nic się nie zmieniło. Rozsądek, przysięga małżeńska i szczere relacje z najlepszym przyjacielem poszły na bok. Zastąpiło je zakazane uczucie i brak jakichkolwiek wyrzutów sumienia.

Seweryn Zaorski jest idealnym mężczyzną w tym idealnym uczuciu (raz tylko miałam zgrzyt, ale musiałabym spoilerować). A do tego ma rewelacyjne poczucie humoru i zachowuje dystans nawet w najbardziej makabrycznych czy niebezpiecznych sytuacjach. Takich to ze świecą szukać.

Uwaga! Mróz!

Główny temat najnowszej powieści Mroza: związane ze zbrodnią tajemnice z przeszłości oraz działania neonazistów – nie należy do moich ulubionych. Idealne uczucie Seweryna i Burzy było zbyt idealne i zajęło zbyt dużo zajmowało miejsca. Nawiązywanie do niego w najmniej oczekiwanych momentach trochę bawiło. Zirytowało mnie pominięcie kwestii żałoby Seweryna – jakoś sobie radzi, Lidka też, w sumie nie ma o czym gadać. 

Sporo można zarzucić powieści Szepty spoza nicości. Nie trzeba daleko szukać – przeciwników i zwolenników tej, jak i innych powieści Remigiusza Mroza, można znaleźć chyba wszędzie, gdzie tylko wypowiadają się jego czytelnicy.

Od jakiegoś czasu zachowuję dystans do wszystkich książek tego autora, jakie czytam. Miarą czytania powieści Mroza nie jest dla mnie rzeczywistość. (No może pomińmy fakt, że wpisywałam w Google te same frazy, które wpisywali bohaterowie :)) 

To fikcja literacka, w którą wsiąkam za każdym razem. Tak samo było teraz. Lektura Szeptów spoza nicości grozi tym, że obiad będzie przypalony, dom stanie się torem przeszkód złożonym z dziecięcych zabawek, a pod oczami pojawią się sińce spowodowane brakiem snu.

Byle do kolejnej książki Remigiusza Mroza!

• Wydawnictwo: Filia
• Kategoria: kryminał
• Rok wydania: 2021